„A gdyby tak blogerzy modowi zamiast blogować poszli na studia…?”

 

Ilustracja – Maja Racka

Inspiracją dla tego wpisu stała się moja serdeczna koleżanka, piastująca dość wysokie stanowisko w rodzimej hierarchii branży zwanej „modową.” Koleżanka zamieściła na swoim prywatnym profilu wpis, który pozwolę sobie przytoczyć w następnym zdaniu, bo zmotywował mnie do głębszych i bardziej prywatnych przemyśleń, Alicjo, tylko się nie gniewaj, proszę! Wpis brzmiał tak, cytuję: „A gdyby tak blogerzy modowi zamiast blogować poszli na studia…?”. No właśnie, a gdyby? Tylko jakie?

Pod wpisem rozgorzała (dosłownie) dyskusja, na temat studiów, edukacji i tego, że wyższe wykształcenie jest wyjątkowo ważne, a nawet elementarne w życiu człowieka zajmującego się modą. Przyznaję, odebrałem ten wpis bardzo personalnie. Pozwoliłem sobie również na kilka stanowczych, dodam również, że naiwnie szczerych, wypowiedzi. Wiecie – takich z gatunku demaskatorskich, obnażających człowieka niczym esemesy wysyłane w sobotnią noc, adresowane do dawnych kochanków, przyjaciół, ewentualnie wrogów. Jeśli ktoś ich oczywiście posiada i jest akurat w klimacie sprzyjającym wyrzutom i rozliczeniom wszelakim. No ale cóż, co się stało, to się nie odstanie, pewne słowa padły. Niestety, i jest to raczej symptomatyczne dla spontanicznych dyskusji prowadzonych w internecie, dyskusja obyła się bez wniosków, a wszystkie strony po intensywnej wymianie opinii pędzących z prędkością piłeczki pingpongowej, rozeszły się w umiarkowanej zgodzie, poklepując się po plecach i śmiejąc serdecznie, że to wszystko jest w sumie takie zabawne. Zabawne: „hihihi”. Przyznaję, przez chwilę dałem się zawieść, dystans bywa przecież zgubny, jednak z tyłu głowy coś się zalęgło i nie chciało pójść w, ekhm, cholerę. Dodatkową przyczyną był fakt, że Freestyle Voguing uzbroił się w porażającą liczbę miliona odsłon. Ok, mam świadomość, że ten mój zniewalający milion w porównaniu do wyników, które osiągają „topowe” blogerki czy portale, nie jest niczym szczególnym. Ale z drugiej strony (albo z mojej strony) – to „tylko”, albo „aż” 177 publikacji. Dodam, że nieustannie trwam w zachwycie, bo świadomość, że odbiorcy Internetu czytają (i to stricte o modzie!) jest dla mnie bardzo pokrzepiająca. Ten koktajl emocji kazał mi jednak myśleć. Postanowiłem te myśli spisać, bardziej dla siebie, niż dla was. Jeśli jednak ta historia was zaintryguje, to zapraszam – podzielcie się swoimi przemyśleniami.

Cofnijmy się w czasie o dekadę (z małym hakiem) do czasów około-maturalnych. W mojej rzeczywistości logiczne było, że zaraz po tym egzaminie idzie się na studia. Żadna inna myśl nigdy nie pojawiła się w umysłach mojej rodziny. Nie istniała absolutnie żadna alternatywa. Tak więc po zdaniu matury, trzeba było znaleźć sobie jakiś kierunek. Pytanie tylko jaki? Lubiłem przedmioty humanistyczne, a lekcje związane z przedmiotami ścisłymi były według mnie nudne i niepotrzebne. Literatura, zajęcia teatralne, ambitne tematy. Liceum upłynęło w duchu kontrolowanie-wzniosłej beztroski. A potem pojawił się problem. Co dalej? Jak już wiadomo – studia. Pytanie tylko jakie? Moda, owszem interesowała mnie, ale raczej w jej skromnym i ograniczonym zakresie. Na pewno nie jako potencjalnego teoretyka, wnikliwego obserwatora czy aktywnego entuzjasty. Owszem – genialnie, że jest, że można z niej korzystać, że funkcjonuje również jako kostium, nawet w codziennych sytuacjach. Ale czy naprawdę warto się tym aż tak ekscytować? Jest przecież tyle istotniejszych, wznioślejszych rzeczy na tym świecie. Wybór padł więc na studia historyczne: daty, eseje, siedzenie z nosem w książkach. Przyznam, że niewiele się zmieniło. Później były praktyki w Londynie i absolutna fascynacja energią tego miasta. Niesamowity oddech – kosmopolityzm, różnorodność, ekstrawagancja. Po jakimś czasie nastąpił jednak powrót do rzeczywistości. To może jednak moda? Spróbujmy projektowania. Albo nie – kostiumografii! Jest lepiej, widać w tym jakiś kierunek, ale to jeszcze nie to. Pojawiły się przeszkody, a pierwszą z nich była kreatywność, która niestety znalazła swoje ograniczenia. Owszem, byłem w stanie zadowolić wykładowców, ale bycie średniakiem było dla mnie wyjątkowo mało satysfakcjonujące. Później pojawiły się pierwsze kontakty z prasą (głównie rozczarowania, ale to materiał na zupełnie inny tekst), a teraz jesteśmy tu. Na moim blogu, z pewną – bliżej nieokreśloną, ale zdaje się, że całkiem sympatyczną i rozumną grupą czytelników. Wysyłacie mi fantastyczne wiadomości, radzicie się, chwalicie, czasem ganicie. Patrzyłem na ten milion i szczerze nie mogłem uwierzyć, że w tak nieoczekiwanym kierunku potoczyła się moja historia. Pisanie stało się uzależnieniem, a blogowanie sposobem na życie. Bycie własnym sterem, żeglarzem i okrętem (a tak naprawdę wydawcą, dziennikarzem, redaktorem, grafikiem, piarowcem, marketingowcem, a koniec końców i najsroższym krytykiem własnej twórczości) choć nie jest proste, to potrafi być niezwykle satysfakcjonujące. Życzę każdemu, żeby miał szansę poczuć to, co ja czuję za każdym razem, kiedy publikuję nowy tekst, dostaję serdeczną wiadomość, podziękowania od projektanta, albo kiedy któryś z moich szalonych czytelników po raz kolejny rozbawi mnie do łez.

Czasami się zastanawiam: a co by było, gdyby ktoś mi dał rok przerwy? Powiedział: „kończysz liceum, rozumiem, że nie wiesz jeszcze co chcesz robić. Poczekaj rok, albo i dwa, naładuj baterie i spróbuj nowych rzeczy!”. Teraz sobie myślę – a może wyjechałbym do Londynu wcześniej. Albo do innego, równie inspirującego miejsca? Może cała ta historia mogła się potoczyć lepiej, ciekawiej, szybciej? Może byłbym redaktorem naczelnym prestiżowego magazynu? Oczywiście wiem – jest doskonale. A w rzadkich chwilach zwątpienia momentalnie przywołuję się do pionu. Czuję ogromną satysfakcję, bo jakkolwiek tandetnie to nie zabrzmi, robię to, co kocham i czego musiałem się nauczyć na własną rękę, samemu, metodą prób i błędów, a potem udoskonalać, szlifować, pielęgnować tak bardzo, jak tylko to możliwe. I mam świadomość (a raczej nadzieję), że jest to proces, który nigdy nie będzie miał końca. Ale mogłoby być lepiej i zdaję sobie z tego sprawę. I wiem. Wiem, że powiecie: lepsze jest wrogiem dobrego. Oczywiście, to może być prawda, ale nie musi. Po prostu – dopuszczam do siebie inne, hipotetyczne scenariusze. Całe szczęście bez żalu czy rozczarowania.

Czy można osiągnąć szczęście lub sukces bez studiów? Jak widzicie jestem ostatnią osobą, która mogłaby zanegować ten pomysł. Kwestia jest taka, że studia – owszem, uczą dyscypliny i posłuszeństwa, dają wiedzę, ale nie są jedyną możliwością, szczególnie w świecie mody, gdzie inteligencja i zapał nie zawsze wystarczają. Dydaktycy pewnie patrzą na ten tekst wzrokiem przeszywającym serce na wylot, ale cóż zrobić? Chodzi mi o to, że nigdy nie możecie do końca przewidzieć, co wydarzy się za tydzień, rok, dekadę. Jeśli zdajecie w tym roku maturę i myślicie o modzie, nieważne w jakim jej aspekcie, pomyślcie również o stażu. Przekonajcie się na własnej skórze, czy macie w sobie tyle samozaparcia, żeby przetrwać w tym wariatkowie. Wbrew pozorom to nie jest przyjemna branża, a jej przedstawiciele nie należą do łatwych ludzi. A rok przerwy? Tego nie mogę zagwarantować, ale zdaje mi się, że mogę mieć rację – rok przerwy może czasami okazać się zbawienny. Możecie też iść od razu na studia, szczególnie, jeśli doskonale wiecie, co chcecie robić. To jest komfort godny pozazdroszczenia. Nie ma jednak absolutnie nic złego, jeśli go jeszcze nie posiadacie. Do pewnych decyzji dojrzewa się latami. Więc jeśli coś nowego wam zacznie świtać w głowie, to pamiętajcie, że zawsze można zrobić strategiczny krok w bok. Czasami może to być przemyślana i racjonalna decyzja, impuls, jakaś sugestia, albo zwykła/niezwykła podróż. Nie należy się tego bać, bo nic nie boli tak bardzo jak zmarnowana szansa i ewentualne poczucie straty. Nawet największa porażka nie może się mierzyć z tymi uczuciami. Wiem, każda konfrontacja z marzeniami jest bolesna, ale cóż na to poradzić?! Taki mamy podobno klimat. I życie.

Dla mnie cały ten proces, cały ten czas i decyzje, wrażenia, emocje i wiedza, pozornie niepotrzebna w przypadku mody (na ten moment mojego życia, które potrafi przecież zaskakiwać) okazały się szczęśliwe. Czego się nauczyłem, kogo poznałem, kto mną kierował – tego nie odbierze mi nikt. Te wszystkie elementy stały się podstawą dla jakości, którą staram się wam nieustannie oferować. To, że późno zacząłem blogować, że wymagało to wielu zbiegów okoliczności, stało się wręcz zbawienne. Jednak decyzja, która opcja jest najlepsza, leży tylko i wyłącznie w waszych rękach. Dlatego nie bójcie się wziąć pod uwagę innych możliwości. Grunt to wybrać tę najlepszą. Paradoksalnie mój brak możliwości okazał się korzystną sytuacją. Choć wiem, i powtórzę to kolejny raz, że być może nie najlepszą. Ale koniec końców, czy ja mam jakiekolwiek prawo narzekać? No właśnie. I to jest bardzo miła, a nawet smaczna refleksja.

Never Ending Freestyle Voguing

Tobiasz Kujawa 

freestylevoguing@gmail.com