Category Archives: Recenzja Pokazu

Schorzenie to zwane jest również osobowością wieloraką, osobowością mnogą, osobowością naprzemienną albo rozdwojeniem osobowości. W wielkim i bardzo laickim skrócie – polega to na tym, że w jednym człowieku siedzi kilka osób. Od dwóch wzwyż. To trochę jakby mieć nieustającą imprezę w głowie. Z tą tylko różnicą, że nie decydujemy, kogo na tę imprezę zaprosiliśmy. Poszczególne osobowości mogą posiadać różną płeć, charaktery, orientację seksualną, a nawet iloraz inteligencji i ciśnienie krwi. Można zaryzykować stwierdzenie, że ja i drugie ja nie do końca się polubią. Chociaż ilość osobowości jest podobno nieograniczona, to dziś skupię się na dość banalnym przypadku dwóch „ja”. Od razu uprzedzam, że moja znajomość tego arcyciekawego tematu bazuje na skarbnicy wiedzy wszelakiej – nieocenionej Wikipedii. I serialu „United States of Tara”. Może nie jest to imponująca podwalina pod dłuższy wywód naukowy, ale na potrzeby recenzji wczorajszego wydarzenia wystarczy w zupełności.

Czytaj dalej „Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości projektanta Mariusza Przybylskiego.”

Do tej recenzji zabierałem się jak przysłowiowy pies do jeszcze bardziej przysłowiowego jeża. Od pokazu minął już ponad tydzień. Kto miał (albo chciał) się wypowiedzieć na ten temat pewnie już to zrobił. Tak przynajmniej podejrzewam. Mam taką zasadę, że dopóki sam sobie wszystkiego nie poukładam w głowie, przeanalizuję i przetrawię staram się nie czytać, nie rozmawiać i nie wypowiadać. Tak się złożyło, że przez ostatni tydzień zapinaliśmy na ostatnie guziki zimowy numer Fashion i ilość pracy nie pozwoliła mi zrealizować procesów psychiczno-fizjologicznych, o których wspominałem powyżej. Potem pojechałem do Wrocławia na weekend, ale tam warunki wybitnie nie sprzyjały jakiejkolwiek analizie. W końcu (!) niedzielnym wieczorem, lekko upojony grzanym winem u moich przyjaciółek (!!), wróciłem do domu i wprowadziłem w życie owe niezbędne procesy. I powstała koncepcja. Tyle o mnie. Teraz będzie o Kupiszu.

Czytaj dalej „Robert Kupisz czyli recenzja nie pierwszej świeżości.”

Dzisiejszą relację chciałbym zacząć inaczej. Bardziej lirycznie, na przykład od opisu ciepłego zachodzącego słońca. Rozgrzanego piasku. Mgły. Dodać do tego osobistą anegdotę. Parę wspomnień. Coś nostalgicznego, ale bez taniej ckliwości. Okazja jest przecież idealna, bo wczoraj Łukasz Jemioł zabrał nas w podróż. Wybraliśmy się na daleki kontynent, wprost do Australii. Na spacer po plaży. A może pustyni? Hala w Soho Factory (która jednym przynosi szczęście, a innym prawdziwego pecha) została zasłonięta białą tkaniną. W tym białym pudełku znalazł się wybieg usypany z piasku. W tle widniała prosta konstrukcja, dwie ściany z białego drewna. Pomarańczowe światło, krzyki ptaków. Niesamowity klimat. Prosto, ale bardzo efektownie.

O nie! Romantyzm i nostalgia nie są moją mocną stroną, dlatego skończę na samej chęci głębszego opisania tej magicznej sytuacji. A anegdoty z mojego życia zachowam dla siebie, albo na inne okazje. Mam tylko nadzieję, że choć odrobinę poczujecie ten klimat i wyobrazicie sobie okoliczności. A zamiast ckliwych opisów przyrodniczo-meteorologicznych proponuję konkrety.

Zaproszenie na pokaz miało formę przypominającą bilet. A bilet to zawsze pewna obietnica. Ekscytacji, miłych wrażeń, ciekawych przeżyć. Przygody. Wszystkich aspektów, które wiążą się z podróżą. Nasza podróż miała się zacząć o 20:30. Usiedliśmy na białych krzesłach. Widoczność nie była rewelacyjna. Ale nie było też źle. W czasie pokazu mogłem przyjrzeć się każdej sylwetce. Widziałem detale. Fryzury, makijaże, stylizacje. Opóźnienie było minimalne. Chyba zbyt dobrze rozmawiało mi się z moją towarzyszką, bo nie zwróciłem na nie najmniejszej uwagi. Rozmowa dotyczyła kolekcji, którą mieliśmy już okazję zobaczyć na Fashion Weeku w Łodzi. O stylu Łukasza. O konsekwencji jego projektów i ciągłości, którą utrzymuje w swoich
kolekcjach.

Czytaj dalej „Spacerując z Łukaszem Jemiołem. Czyli o tym, jak powinno dotrzymywać się obietnic.”

Podobno dobra recenzja powinna zaczynać się od pozytywów. Kiedy już wylejemy konkretną ilość miodu i cukru można (najlepiej nieśmiało i z zawstydzeniem) przejść do krytyki. Dlaczego? Bo inaczej nie wypada. Tak sobie pomyślałem, że w ramach eksperymentu odwrócę tę logikę. Bo czemu nie? Inni ludzie też powinni robić wiele rzeczy i jakoś ich nie robią. Podobno trzeba sortować śmieci, ustępować staruszkom miejsca w tramwaju i zakręcać kran, kiedy myjemy zęby. Każdy kolejny dzień uświadamia mi, że ludzie tego o tym zapominają. A ja nie. Dlatego czuję się rozgrzeszony. Tym bardziej, że projektant, który decyduje się zrobić pokaz i zaprasza na niego gości powinien (podobno?) pokazać dobrą kolekcję. I tu następuje zgrzyt.

Czytaj dalej „Rodrigo De La Garza czyli recenzja do góry nogami.”