Tag Archives: Kas Kryst

Project Runway Bez Majtek: Moda w Siatce

hbm

Sport, sport, sport moi drodzy! Świat mody dosłownie zwariował na punkcie sportu. A raczej na punkcie sportowego stylu, bo moda i pot jakoś nie idą w zgranej parze. Chyba, że pocimy się od świateł jupiterów i fleszy – jakby nie patrzeć, to też rodzaj rywalizacji – głównie o atencję obiektywów i reakcje publiczności. To co sportowe lub usportowione stało się ciekawe, nowe i świeże. Obcisłe i drapieżnie wykrojone sportowe bluzki, legginsy do biegania, bluzy, sportowe staniki, bokserskie szorty, akcesoria i wyspecjalizowane nowoczesne materiały, które sprawdzają się w ekstremalnych treningowych warunkach. Wszystkie te elementy, które dominowały do tej pory na halach, boiskach i w okolicznościach natury, płynnie przeszły (a nawet przebiegły) na wybiegi. A przede wszystkim sportowe buty. Jeśli świat mody zwariował na punkcie sportu, to sportowe buty wywołały w nim prawdziwy obłęd. Po tym, jak Chanel pokazało na wybiegu Haute Couture (sezon SS 2014) wygodne obuwie, zmieniły się zasady gry. Sneakersy można (a nawet należy) nosić do wszystkiego: od dżinsowych szortów, aż po koronkowe suknie do ziemi. Modny jest sportowy look, modna jest również sportowa sylwetka. Ponieważ energie zazwyczaj dążą do wyrównania, odrobina mody weszła więc na sale siłowni. Okazało się, że ciuchy do treningów, poza wygodą i akcentowaniem osiągniętych już efektów, mogą mieć jeszcze jeden cel – wyrażać charakter właściciela. Pojawiło się w nich więcej kolorów i popularnych w danym sezonie motywów graficznych czy deseni. Trykoty i zestawy à la Jane Fonda, a w szczególności ozdobne paski podkreślające talię, odeszły do lamusa, powracając od czasu do czasu jedynie w stylizowanych teledyskach. Marki sportowe proponują już nie tylko kolekcje stricte treningowe, ale i ubrania do noszenia na co dzień. Czasami aż trudno zidentyfikować pierwotne przeznaczenie danego ciucha. Popularne sieciówki i projektanci nie pozostają w tyle – przypomnijmy sobie na przykład olimpijską kolekcje H&M „Go for Gold” (jedna z moich ulubionych, mam dwie pary legginsów), czy współpracę z Alexandrem Wangiem, w której sport był przecież najsilniejszą (można nawet zaryzykować stwierdzenie, że jedyną…) inspiracją.

Biorąc pod uwagę powyższe fakty, zadanie z którym mieli się zmierzyć uczestnicy drugiego odcinka, drugiej serii programu Project Runway, nie dziwi, a nawet przeciwnie – pozytywnie zaskakuje. Przynajmniej w swojej teorii, opierającej się na tworzeniu prawdziwych ubrań, a nie zlepków śmieci. Zaprojektować stroje dla drużyny siatkarek? Rewelacyjna sprawa i prawdziwe wyzwanie! No cóż, okazuje się, że tylko w teorii, bo projektanci zgotowali widzom i swoim modelkom prawdziwy survival, który zamiast poprawiać kondycję i wygląd, może zabić. I kto powiedział, że sport zawsze oznacza zdrowie? Uprzedzam lojalnie i już na samym wstępie – to był koszmarny odcinek, po którym można nabrać prawdziwej awersji nie tylko do mody, ale i do wszelkich aktywności fizycznych. Nie przedłużając już wstępu, razem z platformą SHOWROOM.PL zapraszamy do lektury!
Czytaj dalej „Project Runway Bez Majtek: Moda w Siatce”

2014 w Dwunastu Wybuchowych Aktach

podsumowanie

Projektanci, styliści, blogerki, szafiarki, fotografowie, gwiazdy, celebrytki, dziennikarze – tłum na modnej scenie gęstnieje z roku na rok. A to dlatego, że moda coraz mocniej pobudza nasze zmysły i emocje. Nie jest już tylko zjawiskiem opierającym się na linii dystrybutor – klient. Projektanci zaczynają między sobą rywalizować, również o atencję opinii publicznej. Równie ważny co słupek sprzedaży, stał się słupek wskazujący popularność i rozpoznawalność. Moda w Polsce powoli staje się również przedmiotem dyskusji, podobnie jak kulinaria, polityka, teatr czy literatura. Obserwujemy zachodzące w niej zjawiska, szukamy metod i reguł, które kształtują jej rzeczywistość. Dzień po dniu, przez cały rok, razem z czytelnikami poruszyliśmy setki tematów. Mądrzejszych i głupszych, poważniejszych i bardziej beztroskich, dotyczących zarówno Polski, jak i całego świata, mody i showbiznesu. Co w 2014 sprawiało, że krew nam szybciej krążyła w żyłach, brwi wyginały się w łuk, a brzuchy nierzadko bolały ze śmiechu? Zapraszam do podsumowania ubiegłego roku, zawartego W Dwunastu Wybuchowych Aktach!

Czytaj dalej „2014 w Dwunastu Wybuchowych Aktach”

Fashion Week Polska Jesień/Zima 2014 – OFF / STUDIO i Sens Istnienia

Kas Kryst Jesień/Zima 2014
Kas Kryst Jesień/Zima 2014

Chyba nie muszę pisać po raz kolejny, dlaczego pokazy w strefie OFF Out Of Schedule są moim oczkiem w głowie. Niech świadczy o tym już sam fakt, że co pół roku opisuję kolekcje z tej sceny jako pierwsze i nieustannie próbuję przekonać wszystkich dookoła, żeby również się nimi zainteresowali. Niestety, zaczynam się powoli czuć jak maniak, powtarzając co sezon tę samą litanię skarg i zażaleń. I tym razem też ją powtórzę, bo uważam, że tak trzeba. Z ogromną przykrością stwierdzam, że OFF nadal traktuje się niczym ubogiego krewnego sceny Designer Avenue. Przyczyna jest prosta – mniejsza widownia, gorsze godziny, mikroskopijna ilość prasy. A kto się pojawia na tych pokazach? Mimo wszystko sporo fajnych ludzi – blogerzy, pasjonaci szeroko pojętej mody, trochę awangardy, klienci, przyjaciele i rodziny projektantów. Jednak co pół roku nad OFF’em unosi się dziwna atmosfera niedomówienia. Nadal nie istnieje spójna koncepcja i wizja tego miejsca. Podstawowy problem to komunikacja, a raczej jej brak. Rada programowa składa się głównie z fantomów i być może znowu się narażę, ale niestety muszę to napisać – na ostatnich obradach spotkaliśmy się w kameralnym gronie 5 osób z 11, które widnieją na stronie organizatorów. A niektórych członków rady nie widziałem na spotkaniach już od trzech sezonów! Rozumiem, że drodzy Państwo mają obowiązki, są zabiegani, ale fakt pozostaje faktem – jest to koszmarny brak szacunku dla projektantów, organizatorów i innych członków rady. Powiedziałbym, że wręcz skandaliczny. I nie, nie będę rzucać nazwiskami, bo nie o to tu chodzi. W swojej naiwności wierzyłem, że ten tytuł niesie ze sobą jakieś zobowiązanie, a może nawet dumę? Okazuje się jednak, że zasady oparte na schematach patronackich kuleją, bo nie ma w nich realnego zainteresowania, ale wyrachowany plan zysków i strat promocyjnych. Ja wiem, że łatwiej jest zrezygnować ze mnie, niż z patrona, który zrobi imprezkę z darmowymi drineczkami, albo wymościł sobie jakieś uznanie i stwierdził, że nie należy się już starać. Rozumiem to aż nazbyt dobrze. Jest to sztuka kompromisów, wypracowana niemal równie solidnie, co teoria Sun Zi. Ale szczerze, czy kiedykolwiek dałem do zrozumienia, że interesują mnie jakieś kompromisy? Jeśli tak, to będę wdzięczny za przypomnienie.

Smutny to fakt – OFF nadal nie ma żadnej tożsamości, bo głosy, czy ma być ostoją mody polemicznej, awangardowej, wychodzącej naprzeciw sztuce, czy zwykłą poczekalnią do Designer Avenue (która podobno ma większy prestiż) są podzielone. Nie mam sumienia rozstrzygać co ma większy, a co mniejszy prestiż, wiem jednak, że to zamieszanie doprowadziło do kolejnego tworu, którego sens nadal pozostaje dla mnie nieodgadniony. Twór nazywa się Studio i jest podobno sceną dla debiutów (?!), chociaż prawda jest taka, że stał się zrzutem (czuję nóż prosto w moim sercu kiedy to piszę) dla kolekcji, które nie dostały się ani na Designer Avenue, ani na OFF. Ta koncepcja po raz kolejny nie została dopięta, rozmyła się w czasie i pogrążyła w chaosie. Z mojej perspektywy coś takiego jak Studio nie zaistniało, bo nie miało logicznej możliwości, żeby zaistnieć w podobnych warunkach. Dlatego w tym tekście połączyłem oba byty w całość i nie będę już dalej dokonywać rozróżnienia. Organizatorzy niestety nie mają czasu ani ochoty, żeby poświęć nam chociaż pół godziny na rozmowę, dlatego znów muszę (mimo ogromnej sympatii) używać dość niemiłego języka. Drodzy Państwo, to jest X edycja, to są młodzi ludzie, którzy wydają dziesiątki tysięcy złotych, żeby zaistnieć w świecie mody. Brak sensownej linii promocji, brak decyzji i brak logiki coraz bardziej stawia ich starania pod coraz większym znakiem zapytania. A my – członkowie rady programowej czujemy się bezsilni. Używam tu liczby  mnogiej, nie dlatego, że w pojedynkę czuję się słaby, ale dlatego, że znam opinie innych osób, a przynajmniej tych, które pojawiły się na obradach. Chcecie Państwo, żeby Wam doradzać? Czy mamy się zachowywać, jak niezainteresowane tematem kukiełki? A może to już czas, mówiąc brzydko, olać temat i ograniczyć się jedynie do przesyłania głosów za pomocą wiadomości? Rozumiem, że zlekceważenie tematu będzie w końcu satysfakcjonujące? Zaczynam się też zastanawiać, czy OFF ma w ogóle sens? Co z tego, że sala pokazowa łódzkiego ASP jest ładna, media nowoczesne, a siedzenia wygodne, jeśli nie ma w tym wszystkim spójnej i solidnej koncepcji? Na te pytania ciągle nie mamy odpowiedzi. Przykre to niezmiernie, bo tę kłopotliwą sytuację można by rozwiązać solidnym planem i stworzeniem zwyczajnego statutu. I to nie jest akcja pokroju „wyślemy człowieka na księżyc”. To kwestia wykształcenia w sobie jakiejś wizji, która umożliwiłaby koegzystencję, a nie niepotrzebną hierarchię i wartościowanie twórców, bo chcą się pokazywać na mniejszej lub większej scenie, bo robią modę komercyjną, albo artystyczną. Jedno jest pewne – aktualny schemat się nie sprawdza, a idea przestrzeni dla prezentacji kolekcji innymi metodami niż pokaz, również nie zdała egzaminu. Piszę to wszystko tylko dlatego, że komunikacja z Wami jest absolutnie zerowa i jedyną metodą do przekazania mojej absolutnej dezaprobaty, jest napisanie o tym przy okazji recenzji, na temat których nasłuchałem się od Was już tylu komplementów, że tym razem z góry za nie dziękuję! Nie trzeba. Wierzcie mi na słowo.

Uff, co miałem na sercu, to napisałem. A teraz, z czystym sumieniem, mogę przejść do meritum, czyli recenzji poszczególnych pokazów i prezentacji. Nie przedłużając już tego przygnębiającego wstępu – zapraszam do lektury.

Czytaj dalej „Fashion Week Polska Jesień/Zima 2014 – OFF / STUDIO i Sens Istnienia”

Fashion Week Polska Wiosna/Lato 2014- Latający OFF czyli babski kwiatek do kożucha

Od kiedy zostałem członkiem rady programowej OFFa, mój stosunek do tej konkretnej sceny polskiego Tygodnia Mody zmienił się diametralnie. Nic dziwnego – będąc jedną z osób odpowiedzialnych za selekcję programu, czyli wybór kolekcji, OFF stał mi się dużo bliższy, a co za tym idzie, moje podejście do niego zmieniło się na bardziej emocjonalne.

Czym jest OFF? Podejrzewam, że każdy ma jakąś teorię na ten temat. Niestety, według mnie ta scena jest ciągle pozbawiona konkretnej tożsamości. Dla jednych jest to platforma dla debiutantów, taka mała poczekalnia do Designer Avenue. Inni uważają OFFa za ostoję mody „dziwnej” i „niekomercyjnej”. Takie myśli generuje zresztą sama nazwa – Out of Schedule – „poza harmonogramem”. Czyli kolekcje, które nie zmieściły się głównym nurcie Alei Projektantów. Dla mnie wymarzony OFF to ubrania, które mogą wykraczać poza kontekst użyteczności, robiąc ukłon w kierunku wybujałej estetyki, konceptu, fantazji, mody polemicznej i intelektualnej. Taki schemat jest też najbliższy mojemu pojmowaniu mody. Co więcej, tylko takie kolekcje są w stanie wypromować polską modę na świecie. I nie mówię tu o promocji sprzedażowej, bo satynowe koszmary i tak znajdą uznanie w oczach ludzi wykastrowanych z gustu i świadomości. Chciałbym jednak, żeby Polska była również kojarzona z modą ambitną, kolekcjonerską. Tworzoną dla koneserów świetnego, przemyślanego wzornictwa. Dla trendsetterów, wielbicieli awangardy, którzy nie boją się wyjścia poza schemat codziennego, banalnego ubioru. O takiego OFFa naprawdę warto walczyć. I co najważniejsze, taka moda naprawdę powstaje w naszych mało przychylnych warunkach. Jednak bez odpowiedniej promocji zginie.

W tym roku OFF znów zmienił lokalizację. Tym razem trafił w gościnne progi Centrum Promocji Mody łódzkiego ASP. Świetna multimedialna sala, wypełniona po brzegi doskonałym oświetleniem i nowoczesnymi ekranami. A do tego krótki wybieg na podwyższeniu i wygodne trybuny na których zmieścili się wszyscy goście, a warto przypomnieć, że był to spory problem podczas poprzedniej edycji. Jedyny mankament to odległość od głównego miasteczka Fashion Weeku. I choć miejsce jest bardzo dobre, to nadal twierdzę, że OFFy kategorycznie powinny wrócić na główny teren łódzkiego Tygodnia Mody. Rzucanie nim po całym mieście w regularnych, półrocznych  odstępach działa niestety na jego szkodę. Prowokuje opinie, że nikt nie ma pomysłu co z tą sceną właściwie zrobić, gdzie ją wcisnąć. Czym ona ma być?  Ot taki modowy „kwiatek do kożucha” – nic dodać, nic ująć.

Czytaj dalej „Fashion Week Polska Wiosna/Lato 2014- Latający OFF czyli babski kwiatek do kożucha”

HUSH Warsaw czyli o tym, jak historia zatacza kręgi!

HUSH Warsaw Foto: Freestyle Voguing
HUSH Warsaw Foto: Freestyle Voguing

Można wejść na kolejny poziom? Można! Tylko trzeba wiedzieć jak i mieć na ten kolejny poziom konkretny pomysł. Ania Pięta i Magda Korcz tupnęły swoimi wdzięcznymi nogami, powiedziały „dość” i postanowiły podnieść sprawdzony koncept wydarzenia Ściegi Ręczne o kilka dobrych oczek wyżej. Oczywiście to nie jest tak, że w Polsce nic się nie dzieje. Targów mody autorskiej mamy w cholerę i ciut. W każdym większym mieście odbywa się jakaś forma bazarku czy targowiska, na których młodzi i niemłodzi też, mniej lub bardziej zdolni projektanci, pozbawieni stacjonarnych butików, showroomów i multibrandowych sklepów, mogą postawić wieszak, a na tym wieszaku powiesić swoją radosną twórczość. No i oczywiście docelowo ją sprzedać. Wszystko pięknie, ale…

Czytaj dalej „HUSH Warsaw czyli o tym, jak historia zatacza kręgi!”

Fashion Week Poland FW 2013. OFF na Salonach, czyli Pałacowe Opowieści

Wiecie czego najbardziej się boję podczas łódzkiego Fashion Week-u? Na pewno nie marnych kolekcji i groteskowych stylizacji, do których (co jest odrobinę przerażające) można się przyzwyczaić . Nie boję się też zmęczenia wielogodzinnym dreptaniem z miejsca na miejsce lub przerażające kolejki do toalet, w których przychodzą do głowy straszne myśli o publicznej, fizjologicznej kompromitacji. Nie straszne mi są wieczorne imprezy i ciężka głowa o porankach. Moim najczarniejszym możliwym schematem jest zwykłe, banalne… Zgubienie notatnika. A nawet nie zgubienie, tylko wizja tego, że ktoś ten zeszycik znajdzie i zacznie się zagłębiać w moich notatkach. Dlaczego? Po pierwsze bazgrzę jak kura pazurem. Nic w tym dziwnego, biorąc pod uwagę, że długopis i kartka służą mi w życiu jedynie do spisania listy sprawunków podczas ekscytujących zakupów w lokalnej Biedronce. Z powodu brzydkiego charakteru pisma mam też sporą podstawówkową traumę, kiedy to szanowna, mocno znerwicowana pani nauczycielka wymachiwała moim zeszytem do polskiego, twierdząc, że w całym swoim życiu nie widziała takich bazgrołów. Cóż zrobić, kaligrafia nie jest moją mocną stroną i przyznam, że trochę się tego wstydzę. Kolejnym powodem do stresu jest treść tych zapisków. Używam tak przedziwnych skrótów, wyrywkowych haseł, onomatopei i określeń, których sens znam tylko ja, że jest to niemal kompromitujące. Serio! Tak więc pilnuję go jak oka w głowie, a następnym planuję przywiązać  go sobie do szyi, żeby ograniczyć niepotrzebne nerwy. Przeglądam teraz ten mój potok słów, znaczków i obrazków, które pomagają wydobyć z chaosu myśli konkretne wnioski. Czasami są to gęsto zapisane strony. Dotyczy to pokazów, które wywołują jakieś emocje, są bardzo dobre albo wyjątkowo złe. Bywa też tak, że na stronie zapisuję tylko kilka słów. Ta sytuacja dotyczy kolekcji nudnych i nijakich, które nie sprowokowały we mnie żadnych głębszych przemyśleń. Taki kajet to ważna sprawa. Jesteście ciekawi co w nim zapisałem? Zapraszam więc do lektury.

Jak co pół roku zastanawiałem się nad systemem recenzowania kolekcji na sezon jesień/zima 2013 i jak co pół roku decyzja jest taka sama. Klucz pozostaje niezmienny, dlatego zapraszam was do pierwszej części, dotyczącej pokazów na strefie OFF. Tym razem nietypowo, bo jako członek Rady Programowej będę dziś pisać o kolekcjach, które również wybierałem, a co za tym idzie, za które jestem w pewien sposób odpowiedzialny.

Oczywiście jak co edycję jest ogromny problem ze zdjęciami, dlatego traktujcie je proszę poglądowo.

Czytaj dalej „Fashion Week Poland FW 2013. OFF na Salonach, czyli Pałacowe Opowieści”

Krytycznie o krytyce czyli o „modnym” pisaniu, zasadach i ich braku

PAPIER

(Ilustracja – Paulina Mitek)

Jakiś czas temu moja zaprzyjaźniona dziennikarka i stylistka opowiedziała mi o pewnym ciekawym zdarzeniu ze swojego życia zawodowego. Historia jest na tyle symptomatyczna, że posłuży jako wstęp do dzisiejszego felietonu. Otóż owa koleżanka, nazwijmy ją koleżanką „X”, pracowała, jak to dziennikarze mają w zwyczaju, w pewnym redakcyjnym padole. Konkrety nie są w tym przypadku aż tak istotne. Zresztą otoczka tajemnicy i niedopowiedzenia potrafi skutecznie podkręcić atmosferę. Przełożony Koleżanki „X” był (a właściwie nadal jest) dość szanowanym dziennikarzem mody. Nazwijmy go Panem „Y”. Koleżanka „X” należy do gatunku ambitnych bestii – dysponuje dużą i rozległą wiedzą. Ceni sobie takie drobnostki jak elokwencja, stylistyka, ortografia, czy interpunkcja. W swojej rozkosznej naiwności chciała o modzie pisać konkretnie, szczerze i merytorycznie. Dziwna fanaberia, doprawdy. Pan „Y”, próbując ukrócić jej zapędy i chęć realizacji zawodowej, stwierdził, że tak być nie może, bo co ona sobie właściwie myśli. Jego wieloletnie doświadczenie nauczyło go przecież, że o modzie w naszym kraju nie wolno pisać krytycznie. Nie jest to ani potrzebne ani mile widziane. Należy pisać dobrze, a jak się nie ma nic miłego do powiedzenia, to lepiej zatrzymać opinie dla siebie. Czyli mówiąc kolokwialnie nakazał Koleżance „X” trzymać buzię na kłódkę. Pan „Y” stwierdził też, że Koleżance „X” kategorycznie nie wolno pisać w pierwszej osobie, dopóki nie będzie „kimś”. W tym przypadku najprawdopodobniej chodziło o „bycie” właśnie panem „Y” (albo jak to później dodał, Kingą Rusin – ?!). Uważam, że nie bycie „kimś” jest w tym przypadku dużym szczęściem dla Koleżanki „X”, ale to tylko moja, skromna opinia. Słuchając tej opowieści nie mogłem wyjść ze zdumienia…. Jak zawsze w takich sytuacjach, niczym przykładne dziecko Internetu, pognałem na Wikipedię, skarbnicę wiedzy wszelakiej.

Krytyka (łac. criticus – osądzający) – analiza i ocena dobrych i złych stron z punktu widzenia określonych wartości (np. praktycznych, etycznych, poznawczych, naukowych, estetycznych, poprawnych) jako niezbędny element myślenia.

Może dotyczyć wielu dziedzin np. nauki (krytyka naukowa), poprawności formalnej (krytyka logiczna), poprawności merytorycznej (krytyka merytoryczna lub krytyka empiryczna), metod (krytyka metodologiczna), etc.

Czytaj dalej „Krytycznie o krytyce czyli o „modnym” pisaniu, zasadach i ich braku”