Czy istnieje jakiś określony mechanizm, sprawdzony wzorzec zachowania, odgórny kodeks pracy ustalony dla krytyka mody? Jak oddzielić sympatię od zawodowego profesjonalizmu? Czy da się postawić wyraźną linię między jednym i drugim? Często się nad tym zastanawiam. Niestety ciągle nie znam odpowiedzi na te pytania. Nawet nie próbuję ich opisać jako „pozornie proste” albo „banalne”, bo takie nie są. Gorzej, nie mam od kogo się tego nauczyć. Wzorców dookoła brak. Owszem – przyznaję, że fajnie byłoby wznieść się ponad to i od razu po pokazie uciec do domu. Nie napić się z nikim wódki, nie pogadać, nie pośmiać. Powiedzieć – przepraszam bardzo, ale mój etos i profesjonalizm sprawiają, że nie mogę z wami rozmawiać, ewentualnie przy świadkach i na bezpieczny temat. Wiem, pogadajmy o pogodzie! Świat jest zbudowany na rozmaitych sieciach zależności. Bezstronność i alienacja w pewnych sytuacjach wydają się bardzo atrakcyjną możliwością, ale koniec końców są tylko rozkoszną, bajkową utopią. Bo przecież każdy kogoś zna. Jednych nie lubimy, niektórzy są nam obojętni, wobec innych mamy długi wdzięczności. Bywa, że wyświadczamy komuś przysługę, innym razem to właśnie nam ratują tyłek. Niebywałą sztuką jest lawirowanie na tej lepkiej pajęczynie grymasów, ukłonów i konwenansów. Moda jest płynnym przeniesieniem sytuacji z parkietu, na bardzo tłocznej imprezie. Gdzieś w oddali jest ktoś, kto nam się podoba – mrugamy do niego okiem. Do jednych się uśmiechamy, innym wbijamy łokieć pod żebro, bo nam nadepnęli na stopę. Są też tacy których kompletnie nie dostrzegamy, ale to nie znaczy, że oni nie widzą nas. Nie da się tego uniknąć. No chyba, że chcemy tańczyć sami. Ale co to za impreza, na której lista gości ograniczyła się do jednej osoby?
Czytaj dalej „Łukasz Jemioł Jesień/Zima 2013 czyli wycieczka do Tajemniczego Ogrodu”
Never Ending Freestyle Voguing 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.